بازگشت
معـجزه ...
حشمت امید حشمت امید

خلقت ِ مرد ، خلقت ِ جنگ

خلقت ِ زن ، خلقت ِ عشق

 

به نام برزگداشت زن و نقش زندگی بخش او

 

معـجزه ...

 

ای زن طلــوع روشن فـــردای من تـویی

اصـل ِ بقـا تو هستی و دنیــای من تـویی

 

شهکار ِ معجـزات خدا این وجود توسـت

صد بار گفتــه ام که مسیحـای من تویی

 

دانم ، ترا ز پیـکر من کــرده اند جــــــدا

همـزاد ِ آســــمانی و همتـــای من تـویی

 

یک نیم ِ من به هستی پیچیده گم شدست

یک نیم ِ پر سخاوت و پایای من تــــویی

 

هم تکیه گاه ِ شانهء من شانه های توست

هـم شــیمهء زلال به رگ هـای من تویی

 

در جــزر و مـد ِ زنــــدگی ِ بی ثـبات مـن

آن بیکـــران کـــرانهء دریـای من تــویی

 

با هر بهـــانه روی بیـارم اگــر به شعـر

یاقــوت آتشــین غــــزل های من تـــویی

 

مهتاب کیست ابر چه باشد ستاره چیست

خـورشـید من ، یگــانهء زیبای من تویی

 

تنها به نام توست که شب میشود سحـر

تمـــرین بامــدادی لبــــهای مــن تـــویی

 

گـاهی که از زیادی غـــم ، یخ زند دلــــم

آتشـفشان ِ داغ ِ نفـس هــــای من تــویی

 

هـرروز بیش وبیش مرا میکشی به خود

انگیـــــزهء تسـلسـل رویای من تـــــویی

 

هم جــامه هـای بخـت مرا بخـیه میـزنی

هم پاسـدار اطلــس و دیبـای من تـــویی

 

گر گفته ای نگفته  نهفته ست در دلـــــم

افسانه خوان دیـــدهء گــویای من تـــویی

 

تهداب کاخ زندگی از سنگ صبر توست

تندیـس پر وقـار و شکیــبای من تــویی

 

می افگنم به پای تو من جوشـن ِ غـرور

شـرمم مبـاد هیـچ که مـولا ی من تویی

 

ای زن ... ای زن  !

 

**  **  **

حشمت امید

22 دسامبر  2009  مونشن

 

 

 

 

به دوست بسیارعزیزم شیراحمد حق پناه که مرگ دخترنازنین اش بدست یکی دیگر

از شوهران زن کش ِ دیارما ، روان اورا درآتش و روان مرا به دریای درد افگند .

 

درد ...

 

ای آن که داده یی دل دریــــــایی مـــــــــرا

دادی به من ، تو فـــطـرت ِ گــــویایی مـرا

هرشـب که من به در بـزنم هـای وهو کنم

قابــوچی منکـر اسـت شــناســــــایی مــــرا

یک عـمر در مسالمـت ودر سـکوت رفــت

امشب ببیــن مصـاف وصـف آرایی مـــــرا

از ابروسنـگ وســایه برون آ سخــن بگو

پایان ببـخـش غــــایت ِ تنــــــــهایی مـــــرا

یک ذره درد هـم به ملایک حـــــوالـه کن

دانی که ســـرحــدیــست تـــــــوانـا یی مـرا

عیسی که نیستم ،به صلیـبم نکَـش ، نکُش

ننـویــس باز قصــهء رســــــــوایی مـــــرا

ازمـن مخـواه به کـــوه بیـــایم به دیــدنـت

موسی نـیـیـم ، ببـخـش تــو بی پایی مـــرا

من آخــرین شبـان تـوام ، سوی من ببـین

تا بنگــری شبـــــــانی و شـیـــــدایی مــــرا

در روز روز هفــته دل اندر دلم شکــست

از یاد برده یی تـــو دل آســـــــــایی مـــــرا

گراین جهان به خواهش توکوروکرشدست

از من بگـیــر نیـــز ، تو بیــــــنایی مـــــرا

درگـیــرودار ِ فاجعــــهء جنــگ ِ این و آن

دادی به مـن قبـــــالهء بی جــــایی مــــــرا

آن اصـل ِفصــل ووصــل درآخرچه میشود

رویا گـرفتــه منطـــق ِ رویـــایی مـــــــــرا

 

* * *

گرمن به قصد ِ پرسش خودپرده پس زدم

نادیــده گیــر ، مــــدرک ِ دانــــــــایی مــرا

 

**  **  **

  فصل برف و سرمای سال 2010   مونشن


March 4th, 2010


  برداشت و بازنویسی درونمایه این تارنما در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید.
 
بازگشت
شعر،ادب و عرفان